स्याल र अंगुर

एक समयको कुरा थियो। जंगलको स्याललाई असाध्यै भोक लाग्यो। ऊ खाना खोज्न जंगल तिर दिँड्‍यो। जंगलको बाटोमा केही खानेकुरा भेटाएन। लामो बाटो हिँडेरा ऊसलाई थकाई लाग्यो। तैपनि भोकले लखतरान स्याल अल्छी नमानीकन हिँडिरहयो। जाँदा-जाँदा ऊ अनौठो रुख भएको ठाउँमा पुग्यो। रुखको ठाउँ ठाउँमा अंगुरको झप्पा झुण्डिएको देख्यो। अगाडी चारैतिर ताजा र पाकेको अंगुर देखेर स्याल मख्ख पर्यो। स्यालले अंगुर पेट भरी खाएर आरामले सुत्ने विचार गर्‍यो। स्यालले उर्फेर अंगुर टिप्न खोज्यो। स्यालले अंगुर भेटाउन सकेन। अलि बढी उर्फेर अंगुर टिप्न खोज्यो। तरपनि अंगुर टिप्न सकेन। धेरै नै बेस्सरी बल लगाएर उफ्रयो। जती बेस्सरी उफ्रदा पनि स्यालले अंगुर टिप्न सकेन। उसले सोच्यो “अंगुर धेरै माथी झुण्डेको छ। टिप्नै सकेन।” “यो अंगुर तितो हुन्छ के खानु, बरु नै खानेकुरा खोज्न जान्छ।” अंगुरमा समय नष्‍ट नगरीकन त्यहाँबाट लुरुलुरु अर्को बाटो लाग्यो।

शिक्षा : जुन कुरा हामीले पाउन सक्दैन त्यसलई विर्सनु बुद्धिमानी हुन्छ।